مدح و ضربت خوردن امیر المؤمنین علیه‌السلام در شب نوزدهم
آن صبح سراسر هـیجان گفت اذان را انـگـار که می‌دیـد نـمـاز پس از آن را قد قامت... قـد قامت... قد قـامت دیدار در حـی عـلی خـیرِ عـمل دید نهان را تسبیح به دست چپ و قرآن به کف راست آمـاده که تـسـلـیم نمـاید سـر و جان را این عطر صلات است؟ نه، عطر صلوات است خـوشبو به گـل نام نـبی کرد دهان را! اکنون به نماز آمده این مردتر از مرد انگار که در دست گرفته‌ست زمان را آن سایه که شمشیر کشیده‌ست، ندیده‌ست در پشت سر عشق، جهانی نگران را؟ این سجده همان سجدۀ سرخ است که باید از قـدر تو لـبـریز نـمـاید رمـضان را محراب به خون شسته شد و مسجد کوفه از حادثـه‌ای سـرخ خبر داد جهان را! |